Mijn ouders zijn allebei eind tachtig. Mijn moeder is voor haar leeftijd in een goede conditie, maar mijn vader begint te kwakkelen. Laatst wilden mijn broer en ik eens praten over waar en hoe ze willen worden begraven. Mijn vader heeft altijd uitgesproken opvattingen en wensen, en ging in op onze vraag, maar zoals wel vaker kapte mijn moeder het gesprek af. Moeten we een keer met onze vader alleen praten en moeder daarbuiten houden, of is dat niet de juiste oplossing?
Beste schrijver,
Geen enkele oplossing is goed of fout. Je beschrijft een gevoelige situatie, en het is goed dat je de kwestie benadert met steun en begrip voor beide ouders. Je moet niet vergeten dat, ook al zijn je ouders een echtpaar en raakt het onderwerp hen allebei, ze toch twee afzonderlijke entiteiten zijn. Ieder van hen reageert anders.
Uit je woorden maak ik op dat het thema bij je moeder zorgen oproept. Het is belangrijk om te benadrukken, en ook haar dat te zeggen, dat dat logisch is en natuurlijk. De zorgen, dat zijn gedachten en gevoelens die vanzelf opkomen. Bijvoorbeeld de angst om over de dood te praten, omdat je daarmee het boze oog zou activeren, of angst over de fysieke en cognitieve achteruitgang bij je vader, en misschien ook angst dat zo’n gesprek je vader kwaad kan doen.
Anderzijds, jouw vader is kennelijk meer geneigd om over het thema te praten. Daar moet je hem bij helpen. Ik adviseer daar niet stiekem en geheimzinnig over te doen, maar je vader in staat te stellen zijn mening en gevoelen met jullie te delen. De boodschap is dat iedere reactie legitiem is, en dat het belangrijk de reacties van beide kanten te horen.
Veel succes,
Maja Shaliv
