Jaarlijks organiseert het Elah Centrum op Jom HaSjoa (Dag van de Holocaust) een online herdenking voor Nederlanders in en buiten Israel. Ieder jaar heeft de bijeenkomst een ander thema. Dit jaar vertelden 3 overlevenden en 3 kinderen van overlevenden over de invloed van de Sjoa op hun (professionele) leven en werkzaamheden:
Auteur: Leontine Veerman (Pagina 1 van 3)
Met ruim 40 jaar ervaring op het gebied van traumatisch verlies begrijpt Elah als geen ander het verdriet van nabestaanden van corona-slachtoffers, die heel onverwacht en zonder afscheid hun dierbaren verloren. Eind juni startte Elah een hulpverleningscampagne. Je leest er meer over in onze laatste nieuwsbrief.
Chaim Kimchi, een boom van een kerel in de bloei van zijn leven, werd voorjaar 2021 totaal onverwacht door corona geveld. ,,Chaim voelde zich niet zo goed. Hij wilde eigenlijk niet gaan, maar we overtuigden hem om in het ziekenhuis een foto te laten maken en dan weer naar huis te komen. Twee weken later was Chaim dood’’, vertelt zijn weduwe Orna Kimchi. Het immense verlies en de plotselinge klap probeert ze nog steeds te begrijpen en verwerken.
Elah biedt gratis psychologische hulp aan naaste familieleden zoals Orna, die onder tragische omstandigheden hun dierbare verloren. Voor deze nabestaanden, intussen ruim 8000 families, wordt niets meer als vanouds. Ze voelen zich door het noodlot getroffen, weten zich vaak geen raad, en krijgen geen steun uit andere bronnen. Ze hebben geen afscheid kunnen nemen van hun dierbare, ze hebben niet de traditionele joodse rites kunnen volgen en niet hun verlies met vrienden en familie kunnen delen.
In eerste instantie hebben we bij het Elah Centrum een telefonische hulplijn geopend voor mensen in nood. Maar gaandeweg begrepen we dat nabestaanden meer nodig hadden en hebben we een speciaal project opgezet. Sinds de start van het project hebben we honderden nabestaanden van corona gratis geholpen
De stichting Elah maakt zich de afgelopen jaren sterk voor hulpverlening onder de Arabische burgers van Israel, een gemeenschap met specifieke problemen en behoeften.
Yaela Cohen, voormalig directeur van Elah: “Elah is veertig jaar geleden opgericht om psychosociale steun te geven aan Nederlandse Holocaust-overlevenden. Maar om op de langere termijn te kunnen blijven voortbestaan, hebben we op zeker moment de statuten veranderd en ons opengesteld voor alle trauma-slachtoffers.
Juist in de Arabische sector zijn we getuige van veel leed. Iedere dag horen we over gewelddadige afrekeningen. Dat we werkzaam zijn onder de Arabischsprekende bevolking van Israel moet je daarom niet zien als een koerswijziging, maar als het logische en natuurlijke gevolg van de verbreding. We zijn verantwoordelijk voor de slachtofferhulp in Israel. Daaronder vallen vanzelfsprekend ook de Israelische Arabieren. Zij hebben dezelfde rechten als iedere andere burger.
De hulpverlening binnen de Arabische sector is tamelijk onontgonnen terrein. In de Arabische cultuur wordt de geestelijke gezondheidszorg vaak gewantrouwd en gemeden. Zijn er emotionele of psychische problemen, dan worden die binnen de familie gehouden en opgelost. Hulp zoeken bij vreemden, dat is ongebruikelijk. Zelfs in het geval van traumatisch verlies, na moord, zelfdoding of verkeersongelukken, zetten veel nabestaanden niet de stap richting slachtofferhulp. Ze zijn bang voor het stigma dat daaraan kleeft.
De Arabische medewerkers van Elah proberen schoorvoetend de weerstand te doorbreken en vormen van psychosociale hulpverlening te introduceren. Ze nemen zelf contact op met nabestaanden, inventariseren de behoeften, en bieden passende diensten aan. Wrang genoeg blijkt de uitbraak van het coronavirus voor de werkzaamheden onder de Arabisch-sprekende bevolking positieve gevolgen te hebben. Door de lockdowns worden intakes telefonisch gedaan, dat wil zeggen anoniemer, en krijgen de maatschappelijk werkers gemakkelijker ingang bij getroffen gezinnen.’’
Sinds 1 januari 2021 zijn in de Arabische gemeenschap meer dan 100 nieuwe slachtoffers van levensdelicten gevallen. Voor de hulpverlening aan hun nabestaanden hopen we uw financiële steun te ontvangen.
Lees ook: Het verhaal van Sojood Khatib, maatschappelijk werkster van het Hulpcentrum Kfar Kanna
Ondanks de obstakels die het covid-virus veroorzaakt, hebben we het afgelopen half jaar bij Elah niet stilgezeten. Integendeel. Naarmate de beperkingen langer duren, vinden veel mensen de eenzaamheid en onzekerheid, de angst en het verlies van controle over het leven moeilijker te verdragen. Daarom proberen we zoveel mogelijk contact te onderhouden en op alternatieve manieren steun te geven. Hoe doen we dat? Je kunt het lezen in de speciale Nieuwjaarseditie van de Elah Nieuwsbrief
Na het uitbreken van de coronacrisis en de sluiting van de sjoels is de Joodse Gemeente Amsterdam (NIHS) begonnen met het uitzenden van zoom-lezingen en -bijeenkomsten.
Begin juni kwamen hulpverleners van Elah en Joods Maatschappelijk Werk aan het woord.
Met welke specifieke hulpvragen worden zij in deze tijd geconfronteerd,
en wat voor effect heeft de corona op de vervolgingsslachtoffers?
Bekijk hier de uitzending https://youtu.be/732jOL-RnhQ
Net als iedereen ben ik de afgelopen maanden met mijn gezin thuis gebleven. Zoals voorgeschreven, gingen we alleen als het echt moest naar buiten, gewapend met maskers en handschoenen. Nu de situatie weer normaal wordt, gaan we veel meer de deur uit, met de kinderen, om te werken of te winkelen. We volgen nog steeds de officiele instructies, maar ik heb het gevoel dat het niet genoeg is. Ik beschouw alle mensen om me heen als potentiele ziekteverspreiders. Het zit zo diep, dat ik angstig ben om dingen te kopen en me na elke aanraking of bezoek buiten de deur haast om mijn handen schoon te maken en schone kleren aan te trekken. Dat alles is nieuw en onverwacht. Ik was nooit zo, en vrees dat ik een dwangmatige stoornis aan het ontwikkelen ben. Is dat zo?
Beste lezer,
Het is logisch en natuurlijk dat na een periode waarin we almaar hoorden dat winkels een bron van besmetting zijn en dat we voor andere mensen moeten oppassen, het voor iedereen moeilijk is om de klok weer terug te draaien.
Corona confronteerde ons met een extreme situatie die angst veroorzaakte en aanpassingen vereiste. Om onszelf tegen besmetting te beschermen, volgden we een reeks richtlijnen die ons zekerheid gaven zoals het vermijden van (groeps)ontmoetingen en een aantal hygienische rituelen. Deze handelingen kunnen op hun beurt ook weer angst oproepen en versterken, vanwege de bijbehorende boodschap dat we, als we deze handelingen niet uitvoeren, in gevaar zijn.
We keren nu langzaam terug naar de routine en geven geleidelijk aan de voorzorgsmaatregelen op, maar ons bewustzijn is blijvend veranderd. Omstandigheden die we in het verleden, vóór corona, normaal vonden, kunnen we nu opeens als problematisch ervaren.
Het is belangrijk op te merken dat iedereen anders omgaat met de terugkeer naar gewoon, en dat elke houding (voortzetting van de strikte naleving of een minder strikte naleving), legitiem is en niet per se duidt op onverschilligheid.
Wat jouw vraag betreft, een dwangmatige stoornis (OCD) is een gemoedstoestand die bestaat uit nare, verontrustende gedachten en dwangmatige rituelen die worden uitgevoerd om de gedachten te kalmeren. We spreken over extreem gedrag, zoals bijvoorbeeld het eindeloos blijven wassen van handen na het aanraken van een deurknop. Tijdens corona leek dit gedrag volkomen acceptabel, dus geef jezelf de tijd om weer te wennen aan de routine, en wees geduldig met jezelf. Als het toch nodig lijkt, kan je altijd contact opnemen met een arts of therapeut voor advies en/of behandeling.
Maya Shaliv
In het kader van 75 jaar bevrijding verscheen in de Leeuwarder Courant/Friesch Dagblad een artikel over de problematiek van child survivors. Co-directeur Yaela Cohen vertelt daarin over de ervaringen binnen Elah, waar aan child survivors individuele en groepstherapie wordt gegeven.
https://www.lc.nl/friesland/Stichtingen-bieden-hulp-aan-onderduik-overlevers-25521623.html
Beste vrienden, in dit voor iedereen moeilijke tijdperk proberen we onze dienstverlening aan te passen en op alternatieve manieren onze clienten te hulp te komen, van wie sommige juist nu behoefte hebben aan ondersteuning.
Aangezien het voorschrift is om zo min mogelijk het huis te verlaten, bieden we alle clienten de mogelijkheid om behandelingen te krijgen per skype, facetime of over de telefoon.
Bovendien hebben we een gratis hulplijn geopend voor mensen in quarantaine en thuisisolatie die somber of angstig worden als gevolg van het eenzame verblijf tussen vier muren.
De hulplijn is dagelijks tussen 12.00 en 20.00 geopend en wordt beantwoord door stafleden van Elah.
In deze omstandigheden hebben we meer dan ooit de steun van onze vrienden en donateurs nodig. U kunt uw donatie overmaken naar IBAN NL75ABNA0550509615
t.n.v. St. Elah Nederland, of klik hier
Mijn ouders zijn allebei eind tachtig. Mijn moeder is voor haar leeftijd in een goede conditie, maar mijn vader begint te kwakkelen. Laatst wilden mijn broer en ik eens praten over waar en hoe ze willen worden begraven. Mijn vader heeft altijd uitgesproken opvattingen en wensen, en ging in op onze vraag, maar zoals wel vaker kapte mijn moeder het gesprek af. Moeten we een keer met onze vader alleen praten en moeder daarbuiten houden, of is dat niet de juiste oplossing?
Beste schrijver,
Geen enkele oplossing is goed of fout. Je beschrijft een gevoelige situatie, en het is goed dat je de kwestie benadert met steun en begrip voor beide ouders. Je moet niet vergeten dat, ook al zijn je ouders een echtpaar en raakt het onderwerp hen allebei, ze toch twee afzonderlijke entiteiten zijn. Ieder van hen reageert anders.
Uit je woorden maak ik op dat het thema bij je moeder zorgen oproept. Het is belangrijk om te benadrukken, en ook haar dat te zeggen, dat dat logisch is en natuurlijk. De zorgen, dat zijn gedachten en gevoelens die vanzelf opkomen. Bijvoorbeeld de angst om over de dood te praten, omdat je daarmee het boze oog zou activeren, of angst over de fysieke en cognitieve achteruitgang bij je vader, en misschien ook angst dat zo’n gesprek je vader kwaad kan doen.
Anderzijds, jouw vader is kennelijk meer geneigd om over het thema te praten. Daar moet je hem bij helpen. Ik adviseer daar niet stiekem en geheimzinnig over te doen, maar je vader in staat te stellen zijn mening en gevoelen met jullie te delen. De boodschap is dat iedere reactie legitiem is, en dat het belangrijk de reacties van beide kanten te horen.
Veel succes,
Maja Shaliv
