“Mijn dochter Danielle, 25 jaar oud, nam twee jaar geleden haar eigen leven. In tegenstelling tot wat je misschien zou denken, had Dani geen geschiedenis van depressie. Integendeel. Dani was een gelukkige, getalenteerde, creatieve en intelligente jonge vrouw. Na haar dienstplicht reisde ze met een vriendin naar Zuid-Amerika, en na terugkeer volgde ze een opleiding als hydrotherapeut. Kort daarna begon ze te werken in het zwembad van een ouderenhuis, met het plan om verder te studeren aan de universiteit. Dani had veel vrienden, was bijzonder geliefd, en leidde een druk sociaal leven. Maar opeens, zonder duidelijke aanleiding, viel Danielle in een zwart gat. Ze gaf haar baan en plannen op, en verloor alle levenslust. Het was alsof ze niet langer haar eigen licht zag schijnen, dat ze uitstraalde en dat ze overdroeg op iedereen om haar heen.
Danielle was in therapie en kreeg medicatie, maar de depressie bleek sterker. Kennelijk had ze alle hoop verloren. Ik denk dat ze zich niet kon voorstellen, juist omdat ze nooit eerder sombere periodes meemaakte, dat ze ooit weer de zon zou zien schijnen.
Vanwege mijn eigen werk als dramatherapeut, wist ik dat het voor mij als nabestaande noodzakelijk was om te praten over dit nauwelijks te verdragen verlies. Via via leerde ik het Elah Centrum kennen, dat allerlei vormen van hulpverlening aanbiedt. Ik werd gekoppeld aan een existentieel begeleider die ik helemaal vertrouwde en die me hielp uit de diepe punt te klauteren waar je als ouder in valt na de dood van je kind.
Ik kan niet anders zeggen dan dat de therapie me heeft gered. Het is me gelukt om, ondanks de pijn, toch te kiezen voor een vol en gelukkig leven. Meestal gaan kinderen in de voetstappen van hun ouders, maar in ons geval gebeurt het andersom. Ik besloot in de voetstappen van Dani te gaan. Een jaar na haar overlijden reisde ik naar India, waar een vriendin van Dani als vrijwilliger in een dierenasiel werkt. Danielle, die veel van dieren hield, wilde deze vriendin opzoeken. Nu deed ik het in haar plaats, terwijl Danielle in mijn hart meereisde.
Nabestaanden van mensen die zichzelf van het leven beroven, moeten een moeilijk rouwproces doorlopen. Ze hebben een verhoogde kans om ook zelf depressief of suïcidaal te worden. Gelukkig bestaat de mogelijkheid om in therapie te gaan. Individuele therapie, groepstherapie, existentiële begeleiding, allerlei vormen van hulpverlening worden aangeboden. Ik kan niet genoeg bedrukken hoe belangrijk het is om daarvan gebruik te maken.’’
