Na drie jaar in het leger woont onze zoon woont weer bij ons thuis. Hij heeft soms een baantje, maakt af en toe een reisje naar het buitenland, maar de meeste tijd besteedt hij aan niks doen en uitgaan. Intussen denkt hij na over zijn toekomst. Mijn vrouw vindt het fijn dat we weer een kind in huis hebben. maar ik heb moeite met de situatie. Zelf was ik op mijn 22ste al getrouwd en aan het werk. Ik vind dat we best wat van onze zoon kunnen vragen, in ieder geval om zijn eigen was te doen en kamer schoon te maken. Ik denk ook dat hij voor zijn uitgaan moet betalen. Maar mijn vrouw is daar tegen. Ze verwent hem en stelt geen eisen. Wat denken jullie dat we hiermee moeten omgaan?
Beste lezer,
Dank je wel voor je vraag. Allereerst is het goed te horen dat jullie zoon gezond en wel uit het leger is gekomen. Tegelijkertijd kan ik begrijpen dat zijn terugkeer naar huis een grote verandering betekent en dat de nieuwe situatie van alle huisgenoten een bepaalde mate van aanpassing vereist. Overgangssituaties als deze gaan vaker gepaard met strubbelingen. Een bepaald evenwicht is verstoord en moet weer hervonden worden.
In vaktermen zeggen we dat er sprake is van een faseverandering: je zoon is niet alleen uit het leger en woont weer thuis, hij is ook ouder geworden en staat zelf voor indringende vragen over zijn identiteit, over losmaking van zijn ouders, over intieme relaties en over zijn professionele toekomst.
Ook bij jullie als ouders komen door de veranderde situatie nieuwe emoties en thema’s naar voren. Hoe kijk je naar het feit dat je zoon volwassen is, wat roept het op en hoe ga je daarmee om? Zo kan bijvoorbeeld het loslaten van kinderen een spannend proces vormen, met als ultieme mijlpaal het uit huis gaan van je kroost en de verschillende gevoelens die daarbij naar boven komen. Aan de ene kant is er bijvoorbeeld de angst om los te laten en te worden losgelaten, aan de andere kant bestaat misschien de vreugde over herwonnen vrijheid en tijd.
Dit hele proces gaat ieder afzonderlijk aan, kind en ouder, maar het is ook erg belangrijk om in gesprek te blijven en samen een manier te zoeken om met de veranderingen om te gaan. Uit jouw brief leid ik af dat jij en je vrouw verschillende verwachtingen hebben van jullie inwonende zoon. Hebben jij en je vrouw van tevoren wel eens gesproken over deze periode? Over het feit dat hij weer thuis zou gaan wonen, en ook over de verwachtingen naar hem toe? Door het te bespreken kan je mogelijk wat meer inzicht en begrip krijgen voor elkaars standpunt.
Zo geef jij aan dat jij meer eisen wil stellen, wellicht vanwege je eigen ervaringen op die bewuste leeftijd. Is de situatie van toen te vergelijken met de situatie van je zoon nu, zijn er parallellen, maar misschien ook verschillen ten aanzien van jouw situatie? En met betrekking tot jouw vrouw, wat maakt dat zij jullie zoon wil verwennen en minder eisen stelt? Is ze blij dat hij eindelijk weer terug is na de spannende tijd in het leger? Ziet ze hem nog als de jonge jongen van voor het leger? Speelt bij haar de angst voor het lege nest een rol? Mogelijk kan je door het begrip voor en inzicht in elkaars zienswijze een compromis vinden waar jullie je beiden goed bij voelen?
Tot slot is het uiteraard ook belangrijk om met je zoon te praten over diens verwachtingen en over eventuele wensen van jullie kant. Is het reëel dat hij naast plezier maken (uitgaan, en reizen), thuis meehelpt en bijvoorbeeld verantwoordelijkheid gaat nemen voor zijn eigen was en kamer?
Tevens is het belangrijk te bespreken hoe jullie zoon de verdere toekomst voor zich ziet, welke interesses hij heeft en hoe die zich kunnen vertalen naar ideeën voor werk of opleiding. Het lijkt me belangrijk goed naar zijn ideeën te luisteren en hem, als volwassen persoon, serieus te nemen. Tegelijkertijd zal jullie zoon moeten gaan inzien dat zijn huidige bestaan niet los kan staan van eventuele verantwoordelijkheden, die nou eenmaal ook horen bij het proces van volwassen worden.
Veel succes!
Rosaura Polak